دررفتگی لگن

دررفتگی مفصل ران زمانی اتفاق می افتد که استخوان ران در پی وارد آمدن فشار و ضربه، از قسمت سوکت خارج می شود. یکی از شایع ترین علت دررفتگی مفصل ران، برخورد زانو با داشبورد ماشین در تصادف می باشد. زمین خوردن از ارتفاع زیاد و یا آسیب های ورزشی، از دیگر علل دررفتگی ران هستند.

آمار نشان می دهد، تصادفات رانندگی شایع ترین علت بروز دررفتگی لگن هستند. این آسیب می تواند در پی ضربات شدید و یا حتی افتادن از روی نردبان ایجاد شود و از آن جایی که شدت آسیب وارده زیاد است، شاهد بروز آسیب های دیگری از جمله شکستگی‌های همراه درد لگن یا سایر نقاط بدن نیز خواهیم بود.

افرادی که در گذشته تحت جراحی تعویض مفصل لگن قرار گرفته اند، بیشتر در معرض دررفتگی لگن خواهند  بود. برخی عوامل موثر در بروز این آسیب عبارتند از:

–              تلاش برای ایستادن از روی صندلی کوتاه

–              خم شدن زیاد مفصل

–              انداختن پاها بر روی هم

–              خوابیدن به پهلوها

نود درصد دررفتگی های لگن از نوع خلفی می باشد. مفصل لگن از سر توپی شکل و سوکت تشکیل شده است، ناحیه ای که سر توپی شکل فمور به استابولوم متصل می شود. در چنین شرایطی، سر توپی شکل به سمت عقب حرکت می کند. اما در دررفتگی قدامی، سر توپی شکل فور به سمت جلوی بدن به حرکت در می آید.

علت دررفتگی لگن در کودکان متفاوت است. کودکان می‌توانند به دلیل شرایط مادرزادی، دچار دررفتگی لگن شوند. این حالت می تواند شامل دیسپلازی تکاملی مفصل لگن باشد ، بدین معنا که این مفصل به خوبی رشد نخواهد کرد.

مردان بیشتر در معرض دررفتگی لگن قرار دارند. از آن جایی که تصادف، یکی از اصلی ترین دلایل بروز این نوع دررفتگی است، توصیه می شود کمربند ایمنی بسته شود.

– درد شدید در ران
– ناتوانی در حرکت دادن پا
– چرخش مفصل ران به سمت داخل و یا خارج
– بی حس شدن انگشت ها، قوزک پا و یا کل پا

تست های تشخیصی دررفتگی مفصل ران عبارتند از:

– رادیوگرافی، که تصاویر دقیقی از استخوان ها و مفصل ران را در اختیار پزشک قرار می دهد. این تست هم چنین مواردی مانند دررفتگی ران و یا سایر آسیب ها را نیز نشان می دهد.

– سی تی اسکن، تستی که جزئیات دقیقی از مفصل ران از جمله دررفتگی، شکستگی و یا سایر آسیب ها را نشان می دهد.

 متخصص ارتوپدی به معاینه فیزیکی بیمار خواهد پرداخت. با این حال، به منظور بررسی برخی از شکستگی های استخوان و یا دیگر تست ها، تست هایی مانند سی تی اسکن از سوی پزشک تجویز خواهد شد.

مهم است که تا شش ساعت بعد از بروز آسیب نسبت به درمان اقدام صورت گیرد، تا از بروز آسیب ها و عوارض دائمی پیشگیری به عمل آید. دررفتگی لگن می تواند روند خونرسانی به پاها را تحت تاثیر قرار دهد و به اعصاب آسیب بزند. در صورتی که شکستگی رخ نداده باشد، درمان های اولیه مانند جااندازی بسته و اعمال فشار جهت بازگشت لکن به داخل سوکت در نظر گرفته خواهد شد. این روش اغلب با موفقیت همراه است اما در صورتی که این روش با موفقیت همراه نباشد، ریداکشن باز و جراحی تثبیت داخلی انجام می شود که با برداشت بافت و یا اجزای استخوان و در نهایت، تغییر پوزیشن استخوان ها همراه می باشد.

در صورتی که فرد در گذشته تحت جراحی تعویض مفصل لگن قرار گرفته باشد، ممکن است نیاز به تعویض پروتز باشد.

– Closed Reduction. در این روش، استخوان پشت ران به داخل سوکت منتقل می شود. این کار با چرخش پا و حرکت دادن ران در زوایای مختلف انجام خواهد شد. در صورتی که امکان انجام این کار وجود نداشته باشد، جراحی در نظر گرفته خواهد شد.

– Open Reduction. روش جراحی که با بیهوشی انجام می شود و استخوان ران به محل اصلی خود برگردانده می شود. جهت انجام این جراحی، برشی در مفصل ران ایجاد می شود تا امکان مشاهده و ترمیم ناحیه فراهم گردد. بعد از جراحی، سی تی اسکن و یا اشعه ایکس انجام خواهد شد.

کودکان بیشتر از بزرگسالان در معرض دررفتگی لگن هستند. جراحی، درمانی است که برای نوزادان در نظر گرفته می شود و میزان موفقیت نود درصدی را به همراه دارد. روش های دیگری در دسترس هستند که همگی به ثابت نگه داشتن مفصل کمک می کنند.

درمان لگن درد

لگن درد مشکلی است که می تواند در پی ساییدگی مفصل این ناحیه ایجاد شود. انجام فعالیت های شدید بدنی، تصادفات و یا انجام ناصحیح برخی حرکات بدنی می توانند منجر به بروز درد در ناحیه لگن شوند. تشخیص اولیه می تواند از بروز درد بیشتر و مشکلات بعدی پیشگیری کند.

آگاهی از محل دقیق بروز درد، به تعیین علت و در نظر گرفتن روش درمانی مناسب و موثر کمک می کند. از آن جایی که عوامل مختلفی در بروز لگن درد دخیل هستند، باید حتما نسبت به درمان این درد اقدام صورت گیرد.

عدم درمان لگن درد می تواند مشکلاتی را در راه رفتن، دویدن و چرخاندن قسمت فوقانی بدن ایجاد کند. توصیه می شود در صورت بروز درد در مفصل لگن، به متخصص ارتوپدی مراجعه کنید.

علائم و نشانه های لگن درد

لگن درد می تواند به طرق زیر ظاهر شود:

–              دردی مبهم به گونه ای که فرد هنگام حرکت و یا فشار، کشیدگی را در مفصل احساس می کند

–              احساس ناراحتی که با قرارگیری در برخی پوزیشن ها مانند ایستادن تسکین می یابد و با دراز کشیدن به پهلو شدت می گیرد

–              احساس تسکین درد هنگام راه رفتن، چرا که عضلات شل و رها می شوند

–              تشدید درد هنگام ورزش های سنگین و یا تکرار حرکات

در صورت عدم بهبود درد بعد از چند روز استراحت و یا مصرف داروی مسکن، باید به پزشک مراجعه شود. در صورتی که درد شدت بگیرد، علائمی از التهاب مشاهده شود و فرد قادر به ایستادن و یا تکان دادن پاهای خود نباشد باید سریعا نسبت به درمان اقدام صورت گیرد.

خوشبختانه امکان درمان لگن درد با مراقبت های فردی، فیزیوتراپی و یا مصرف دارو وجود دارد. در صورت لزوم، ممکن است نیاز به انجام جراحی باشد.

درمان های لگن درد عبارتند از:

–              تغییر در فعالیت ها. ایجاد تغییر در یک سری فعالیت ها به بدن اجازه ترمیم و بهبودی را خواهد داد. از انجام فعالیت های تماسی مانند فوتبال و یا تنیس باید خودداری شود. در مقابل، انجام فعالیت های سبک مانند پیاده روی، دوچرخه سواری و شنا توصیه می شود.

–              استفاده از ابزارهای کمکی. حتی افراد جوانی که دچار درد در ناحیه لگن می شوند، باید هنگام راه رفتن از عصا و یا واکر استفاده کنند.

–              استراحت، استفاده از کمپرس یخ، بالا نگه داشتن پا

–              فیزیوتراپی. انجام تمرینات و حرکات مناسب به همراه ماساژ می تواند به تقویت قوای عضلانی و بهبود دامنه حرکتی مفصل لگن و در نهایت، تسکین درد کمک کند.

–              مصرف دارو. که می تواند به صورت خوراکی و یا تزریقی برای بیمار در نظر گرفته شود. برای دردهای خفیف تر، داروهای مسکن مانند استامینوفن موثر می باشد. در شرایط شدیدتر مانند شکستگی و یا عفونت ها، اوپیوئید از سوی پزشک تجویز خواهد شد.

–              روش های جراحی. جراحی در موارد بسیار شدید تجویز می شود. جراحی  به صورت باز و با قرارگیری پروتز یا همان ایمپلنت انجام خواهد شد. پارگی لابروم لگن با تکینک جراحی به نام آرتروسکوپی و با قرارگیری دوربین و ابزارها از طریق برش های کوچک انجام می شود.

هنگام تصمیم گیری در خصوص درمان لگن درد ابتدا و مقدم بر هر موضوعی، علت بروز درد باید تشخیص داده شود. هر گونه شرایط موجود نیز باید مورد بررسی قرار بگیرد. به عنوان مثال، اگر کشیدگی عضلانی، استئوآرتریت و یا التهاب تاندون علت بروز لگن درد باشند، امکان تسکین درد با مصرف داروهای مسکن وجود دارد. استامنیوفن و داروهای ضد التهابی- غیر استروئیدی مانند ژلوفن و نوافن از جمله داروها هستند.

دو تا سه ماه طول می کشد تا روند ترمیم طی شود. در صورتی که شکستگی اتفاق افتاده باشد، مدت زمان طی شدن روند ترمیم بیشتر خواهد بود. از بیمار خواسته می شود حرکت مفصل لگن را تا چند هفته محدود کند. فرد باید هنگام راه رفتن از عصا و یا واکر استفاده کند.

در صورتی که نیاز به جراحی باشد، نیاز است تا چند ماه فیزیوتراپی انجام شود تا به تسریع روند بهبودی کمک شود. دررفتگی لگن با درد شدید همراه است و از آن جایی که شرایط اورژانسی در نظر گرفته می شود، باید نسبت به درمان اقدام صورت گیرد.

Source: https://www.drugs.com/cg/hip-dislocation.html

Source: https://www.medicalnewstoday.com/articles/dislocated-hip#risk-factors